ฉันเป็นเช่นนักท่องเที่ยวทั่วไป ทุกครั้งที่ไปญี่ปุ่น ฉันจะวางแผนการเดินทางพร้อมลิสต์สถานที่สำคัญที่ต้องไปอย่างแข็งขัน มิวเซียมดีเด่น ตลาดใหญ่โต ย่านเก๋กุ๊กกิ๊ก ร้านและคาเฟ่พลาดไม่ได้ ฯลฯ แต่ในทุกครั้ง ฉันก็จะกลับบ้านมานึกสงสัยในใจ ว่ารูปถ่ายและความประทับใจที่ฉันมีต่อทริปไหนๆ กลับกลายเป็นสิ่งเล็กจิ๋วระหว่างทางทั้งสิ้น เวลามีใครถามว่าชอบย่านไหนในโตเกียว กรี๊ดอะไรที่เกียวโต ชิโกกุเป็นไง หรือเลิฟอะไรในโกเบ การจะอธิบายว่าชอบวิธีจัดกระถางดอกไม้หน้าบ้านไม้เก่าๆ ในเกียวโตมาก หรือชอบเวลาลมพัดหวือจนใบไม้แห้งหน้าสวนสัตว์อุเอโนะเต้นระบำ ช่างไม่เป็นประโยชน์ต่อเพื่อนที่กำลังวางแผนทริปเอาซะเลย
และในบรรดาเรื่องกระจิดริดที่ประทับใจ ฉันยกให้ดอกไม้ริมทางเป็นแชมป์สามสมัยซ้อน
แน่นอนว่า ฉันชอบการชมซากุระอย่างไม่ต้องสงสัย สีชมพูหวานสะพรั่งสุดลูกหูลูกตาและความคึกคักของคนกับเมืองมันชวนให้ตื่นเต้นหัวใจอยู่แล้ว แต่ความรู้สึกของการเดินเข้าไปในซอยเงียบสงบ เห็นหางแมวผลุบเข้าไปในรั้วบ้านหลังหนึ่งไวๆ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ สดชื่นลอยตามลมมา ก่อนเงยหน้ามองเห็นดอกกุหลาบกลีบบางบานสะพรั่งในจำนวนนับไม่ถ้วน มันชวนให้ตกหลุมรักจนต้องจัดเทศกาลฮานามิส่วนตัวที่ริมรั้วบ้านใครก็ไม่รู้อยู่บ่อยครั้ง
ไม่ใช่แค่ซุ้มกุหลาบล้นรั้วหรอกที่ฉันรัก ตามทางเดินสามัญยังถูกแต่งแต้มด้วยไม้ดอกสดใส ฉันตื่นเต้นที่โรสแมรี่กลายเป็นไม้ประดับดอกม่วงจิ๋วเป็นทิวแถว ไหนจะอาซาเลียที่สีสดราวกับเฟื่องฟ้าบ้านเรา ไปจนถึงแดนดิไลออนฟูฟ่อง ดอกไม้ข้างทางประจำการ์ตูนตาหวาน หรือแม้แต่บ้านหลังจิ๋วที่มีพื้นที่หน้าบ้านเล็กจ้อยก็ยังบานสะพรั่งไปด้วยดอกไม้ เวลาเห็นดอกลิลลี่เพิ่งผลิบานอยู่ในกระถาง ข้างๆ เป็นดอกแพนซีสีสด ดอกเดซี่ระยิบระยับ ลาเวนเดอร์ ป๊อปปี้ ทิวลิป และอีกหลากดอกที่ไม่รู้จักชื่อ มันชวนให้จินตนาการไปถึงคุณป้าเจ้าของสวนที่หมั่นประคบประหงมดูแลต้นไม้เหล่านี้จนมันออกดอกให้ชื่นใจกันถ้วนหน้า ฉันเคยอ้อยอิ่งกรี๊ดดอกคามิเลียริมรั้วอยู่นาน จนคุณป้าคนหนึ่งออกมายิ้มแย้มทักทาย คุยกันจนเมื่อยอยู่นานจึงได้ความว่านี่คือดอกสึบากิที่อยู่ในแชมพูที่พวกเราชอบหอบกลับไทยกันยังไงล่ะ!
ด้วยความรักไม่ลืมหูลืมตา ฉันเคยซื้อเมล็ดพันธุ์ไม้ดอกสีสวยจากร้านชำสไตล์คุณป้ากลับมาเมืองไทยเพื่อลองประคบประหงมดูบ้าง แต่ปรากฏว่าไม่มีแม้ใบจะผลิขึ้นมาให้ชื่นใจ และยังคงทำได้แค่ดมกลิ่นแชมพูแก้คิดถึงแทน
