Happiness is.. “ORANGE”
สำหรับนักท่องเที่ยวอย่างเราๆ การไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นน่าจะมีเรื่องแพ้ทางแตกต่างกันไป บางคนเห็นตู้กาชาปองไม่ได้ ยังไงก็ต้องหยอด บ้างขอลองซอฟต์ครีมรสประหลาดให้ครบทุกร้านที่ผ่าน หรือบ้างก็แพ้จิบิรุหรือเบียร์ท้องถิ่นที่เห็นทีไรก็ต้องสั่งมาดื่มทุกทีไป แต่สำหรับฉัน สิ่งที่แพ้ทางเสมอไม่ว่าจะทริปไหนๆ ก็คือ “ส้ม”
ใช่ ผลไม้ลูกกลมๆ ที่หากินได้ง่ายๆ ในเมืองไทยนี่แหละ ไม่ใช่สตรอว์เบอร์รี่ลูกอวบ แอปเปิลฟูจิแสนหอม หรือพีชญี่ปุ่นรสนวลล่องลอย แม้ว่าทั้งหมดจะอร่อยเอามากๆ ก็ตาม
ถ้าลองมาคิดย้อนกลับไป ฉันเดาว่าตัวการสำคัญน่าจะคือส้มหนึ่งเสี้ยวแกะเปลือกเป็นรูปกระต่ายน่ารักที่เสิร์ฟในไลน์บุฟเฟ่ต์อาหารเช้าของโรงแรมนี่แหละ ที่ทำให้ฉันเริ่มมองส้มในญี่ปุ่นแปลกไปจากเดิม แม้ว่าตอนแรกจะไม่คุ้นกับวิธีกินทั้งเปลือกที่ต่างไปจากที่เคยกินมา แต่พอได้รสเปรี้ยวหวานชื่นใจ และปริมาณที่น้อยเกินกว่าจะเบื่อเมื่อกินคำต่อไป ทำให้เราหลงรักส้มในอาหารเช้าได้ไม่ยาก แต่หลังจากนั้น ฉันก็เริ่มเสพติดส้มหนักข้อขึ้น เมื่อได้ลองชิมน้ำส้มยุสุจากคาเฟ่น่ารัก หรือน้ำส้มชิกุวะสะ เปรี้ยวเจือขมแบบโอกินาว่าที่ดื่มแล้วสดชื่นจัง หรือแค่ได้ดื่มชายุสุสำเร็จรูปแต่อุ่นและหวานท่ามกลางอากาศหนาวนอกคมบินี ฉันก็พร้อมจะเป็นแฟนคลับของส้มญี่ปุ่นอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ยิ่งเมื่อไปเดินตลาดแล้วเห็นส้มเกรปฟรุตลูกโตถูกคว้านแล้วปักหลอดพร้อมดื่มสดๆจากลูก และเมื่อคุณลุงคนขายเห็นตาประกายของฉัน ก็เสนอเติมโซจูลงไปในผลส้มด้วยอีกนิด เพื่อความพิเศษชวนกรึ่มลงไปอีกหน่อย ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันจะพยักหน้าตอบตกลงไหม แล้วอยู่ดีๆ ฉันก็พบว่าฉันมีดวงตาเห็นส้ม!
ไม่ว่าจะชิชิมิ (พริกป่นโรยข้าว) รสยุสุที่วางขายในร้านฝรั่งจ๋าอย่าง Dean & Deluca โทสต์ฉ่ำเนยโปะ Orange Confit แสนอร่อย หรือแม้แต่ต้นส้มที่ออกผลดกสวยในสวนบ้านใครก็ไม่รู้ ฉันก็ขอสอดเข้าไปเห็นและชื่นชมด้วยการกดชัตเตอร์สักหน่อยเถอะน่า
ว่าแล้วก็อยากพาดวงตากลับไปมองหาส้มอีกสักที!
